Upadłość przesiębiorcy
Redakcja 2025-10-09

Art. 342 Prawa upadłościowego czyli kto i jak zostanie zaspokojony w upadłości firmy

Kategorie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym są ściśle określone przez polskie prawo i decydują o tym, czy i w jakim stopniu wierzyciel otrzyma swoje należności od upadłej firmy . Jako doradcy w zakresie restrukturyzacji często obserwujemy, że wielu przedsiębiorców nie zdaje sobie sprawy z tego, jak istotna jest znajomość swojej pozycji w tej hierarchii.

Zgodnie z art. 342 Prawa upadłościowego, należności podlegające zaspokojeniu z funduszy masy upadłości dzieli się na cztery kategorie . W praktyce kolejność zaspokajania wierzycieli w postępowaniu upadłościowym ma ogromne znaczenie, ponieważ rzadko zdarza się sytuacja, w której wszyscy wierzyciele otrzymują pełne spłaty swoich należności. Warto podkreślić, że podczas gdy wierzytelności pierwszej kategorii zwykle zostają zaspokojone w całości, a drugiej przynajmniej w znacznym procencie, to wierzytelności czwartej, a często także trzeciej kategorii częstokroć nie zostają zaspokojone nawet w niewielkim stopniu . Dodatkowo należy pamiętać o tzw. kategorii „zerowej” obejmującej koszty postępowania, które zawsze są zaspokajane przez syndyka w pierwszej kolejności .

Spis treści

Pomożemy Ci w sprawach wierzytelności – bezpłatna konsultacja

    Kategorie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym

    W ramach polskiego Prawa upadłościowego podział wierzytelności na kategorie stanowi fundament całego procesu zaspokajania roszczeń wierzycieli. To właśnie ten mechanizm decyduje o tym, które zobowiązania zostaną spłacone w pierwszej kolejności, a które mogą w ogóle nie zostać uregulowane.

    Czym są kategorie zaspokojenia wierzytelności

    Pod pojęciem kategorii wierzytelności należy rozumieć ustawowy podział wierzytelności objętych postępowaniem upadłościowym. Prawo upadłościowe w art. 342 wyraźnie dzieli należności podlegające zaspokojeniu z funduszy masy upadłości na cztery podstawowe kategorie. Pierwsza to kategoria uprzywilejowana, zawierająca m.in. należności pracownicze i alimentacyjne. Druga obejmuje pozostałe zobowiązania, w szczególności podatki i daniny publiczne. Trzecia kategoria to przede wszystkim odsetki, kary grzywny i darowizny. Natomiast czwarta dotyczy należności wspólników i akcjonariuszy z tytułu udzielonych pożyczek.

    Warto zaznaczyć, że przed przystąpieniem do zaspokajania wierzycieli według tych kategorii, syndyk najpierw pokrywa koszty samego postępowania upadłościowego i inne zobowiązania masy upadłości. Te wydatki stanowią swoistą „kategorię zerową”, która zawsze ma pierwszeństwo i może być regulowana na bieżąco, bez konieczności sporządzania planu podziału.

    Dlaczego podział na kategorie wierzycieli ma znaczenie

    Znaczenie podziału na kategorie wynika z dwóch zasad rządzących postępowaniem upadłościowym: zasady uprzywilejowania oraz zasady proporcjonalności. Zasada uprzywilejowania, nazywana również zasadą pierwszeństwa, zakłada, że niektóre wierzytelności powinny być zaspokojone przed innymi. Z kolei zasada proporcjonalności oznacza konieczność zaspokajania wierzytelności w odpowiedniej proporcji do ich rozmiaru.

    W praktyce działa to następująco: jeżeli fundusze masy upadłości nie wystarczają na pokrycie wszystkich zobowiązań, to wierzytelności dalszej kategorii zaspokaja się dopiero po całkowitym spłaceniu należności poprzedzającej kategorii. Jeżeli natomiast środki nie pozwalają na pełne zaspokojenie wszystkich wierzytelności z danej kategorii, należności te zaspokaja się proporcjonalnie do wysokości każdej z nich.

    Obserwując przebieg postępowań upadłościowych, zauważam, że w większości przypadków fundusze masy wystarczają jedynie na pełne pokrycie zobowiązań z kategorii pierwszej oraz częściową spłatę wierzytelności z kategorii drugiej. Często na uregulowanie należności z kategorii trzeciej i czwartej środków już brakuje. Dlatego tak kluczowe jest dla każdego przedsiębiorcy zrozumienie, do której kategorii należą jego wierzytelności.

    Różnica między kategorią wierzytelności a wierzycielem

    Niejednokrotnie w praktyce spotykam się z myleniem pojęć kategorii wierzytelności i wierzyciela. Kategorią wierzytelności jest grupa należności o podobnym charakterze, które ustawa traktuje jednakowo pod względem kolejności zaspokojenia. Natomiast wierzyciel to podmiot, któremu przysługuje roszczenie wobec upadłego. Ten sam wierzyciel może mieć wierzytelności zaliczane do różnych kategorii.

    Na przykład bank może być wierzycielem z tytułu udzielonego kredytu (kategoria druga), odsetek od tego kredytu (kategoria trzecia), a także z tytułu pożyczki udzielonej spółce jako jej akcjonariusz (kategoria czwarta). Podobnie pracownik może dochodzić zarówno wynagrodzenia (kategoria pierwsza), jak i odszkodowania z tytułu naruszenia dóbr osobistych (kategoria druga).

    Warto podkreślić, że wierzytelności podlegające zaspokojeniu w postępowaniu upadłościowym dzielą się na dwie grupy: wierzytelności upadłościowe, czyli powstałe przed ogłoszeniem upadłości, oraz wierzytelności w stosunku do masy, czyli powstałe po ogłoszeniu upadłości. Te drugie mają pierwszeństwo przed kategoriami ustawowymi i są zaspokajane na bieżąco, bez konieczności formalnego zgłoszenia i umieszczenia na liście wierzytelności


    „W mojej praktyce wielokrotnie obserwowałem, jak przedsiębiorcy lekceważą znaczenie art. 342 Prawa upadłościowego, nie zdając sobie sprawy, że to właśnie ten przepis może zadecydować o ich finansowym być albo nie być. Hierarchia wierzytelności w postępowaniu upadłościowym nie jest teoretycznym konstruktem prawnym, lecz realnym mechanizmem decydującym o tym, kto i w jakim stopniu odzyska swoje należności. Świadome zarządzanie ryzykiem kredytowym wymaga dokładnego rozpoznania, do której kategorii zostaną zaliczone potencjalne wierzytelności, zwłaszcza że wierzyciele z trzeciej i czwartej kategorii rzadko otrzymują jakiekolwiek środki z masy upadłościowej. Pamiętajmy, że w postępowaniu upadłościowym rzadkością jest sytuacja, gdy wszyscy wierzyciele otrzymują pełne spłaty, dlatego zabezpieczenie swoich należności powinno być priorytetem każdego przezornego przedsiębiorcy.”

    Krzysztof Piotrowski, radca prawny i kwalifikowany doradca restrukturyzacyjny

    Pierwsza kategoria – kto ma największe szanse na zaspokojenie

    Pierwsza kategoria wierzytelności stanowi grupę uprzywilejowaną, która ma największe szanse na pełne zaspokojenie w procesie upadłościowym. Z doświadczenia w prowadzeniu postępowań upadłościowych mogę stwierdzić, że należności tej kategorii są zazwyczaj spłacane w pierwszej kolejności i często w całości, nawet gdy majątek dłużnika jest znacząco uszczuplony.

    Wynagrodzenia pracowników i świadczenia rentowe

    Prawo upadłościowe szczególnie chroni pracowników upadłej firmy, umieszczając ich roszczenia na czołowym miejscu w hierarchii zaspokojenia. Do pierwszej kategorii zaliczają się wszystkie należności pracownicze przypadające za czas przed ogłoszeniem upadłości, takie jak wynagrodzenia i inne roszczenia związane ze stosunkiem pracy, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop, premie, odprawy, a także odszkodowania za skrócenie czasu pracy czy bezprawne rozwiązanie stosunku pracy. Co istotne, wierzytelności pracownicze umieszczane są na liście wierzytelności z urzędu, co oznacza, że pracownik nie musi składać formalnego zgłoszenia.

    Warto podkreślić, że nawet w przypadku braku środków w masie upadłości, pracownicy mogą otrzymać należne im świadczenia z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Ponadto renty z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci, a także renty z tytułu zamiany uprawnień objętych treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę, są również zaliczane do tej uprzywilejowanej kategorii.

    Składki ZUS z ostatnich 3 lat

    W pierwszej kategorii zaspokojenia znalazły się również należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, jednak z pewnym ograniczeniem czasowym – obejmują one jedynie składki zaległe za okres trzech ostatnich lat przed ogłoszeniem upadłości. Jest to informacja szczególnie istotna dla przedsiębiorców posiadających zaległości wobec ZUS, których według danych statystycznych jest w Polsce blisko półtora miliona .

    Należy zaznaczyć, że zaległe składki ZUS, choć objęte pierwszeństwem zaspokojenia, są umieszczane na liście po należnościach pracowniczych, co w praktyce może oznaczać ich niepełne zaspokojenie, jeśli masa upadłości okaże się niewystarczająca. Co więcej, zadłużenie osób fizycznych wobec ZUS jest często bardzo wysokie, przez co nawet pierwszeństwo zaspokojenia nie gwarantuje pełnej spłaty.

    Należności alimentacyjne i rolnicze

    Ustawodawca objął szczególną ochroną również należności alimentacyjne, umieszczając je w pierwszej kategorii zaspokojenia. Z punktu widzenia praktyki upadłościowej warto odnotować, że zaległe alimenty mimo uprzywilejowanej pozycji nie zawsze zostają w pełni zaspokojone, ponieważ najpierw pokrywane są koszty postępowania i bieżące zobowiązania alimentacyjne.

    W tej samej kategorii znajdują się także należności rolników z tytułu umów o dostarczenie produktów z własnego gospodarstwa rolnego. Jest to istotne zabezpieczenie dla tej grupy przedsiębiorców, którzy często zawierają umowy z dużymi odbiorcami, mogącymi znaleźć się w stanie upadłości.

    Wierzytelności z postępowania restrukturyzacyjnego

    Pierwsza kategoria obejmuje również należności powstałe w postępowaniu restrukturyzacyjnym z czynności zarządcy lub z czynności dłużnika dokonanych po otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego. Dodatkowo zaliczają się do niej należności z tytułu kredytu, pożyczki, obligacji, gwarancji lub akredytyw udzielonych w związku z wykonaniem układu przyjętego w postępowaniu restrukturyzacyjnym, jeżeli upadłość ogłoszono w ciągu trzech miesięcy po prawomocnym uchyleniu układu.

    Warto zaznaczyć praktyczny wymiar takiego rozwiązania – zachęca ono instytucje finansowe do wspierania procesu restrukturyzacji przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji, dając im gwarancję uprzywilejowanej pozycji w przypadku niepowodzenia restrukturyzacji i ogłoszenia upadłości.

    W kontekście całości postępowania upadłościowego pierwsza kategoria wierzytelności stanowi zatem grupę najsilniej chronioną przez ustawodawcę. Przedsiębiorcy, których należności zakwalifikowano do tej kategorii, mają zdecydowanie największe szanse na odzyskanie swoich wierzytelności w porównaniu z pozostałymi kategoriami zaspokojenia.

    Pozostałe kategorie wierzytelności – od podatków po akcjonariuszy

    Po uprzywilejowanej pierwszej kategorii, kolejne grupy wierzytelności w postępowaniu upadłościowym mają coraz mniejsze szanse na pełne zaspokojenie. Jednak znajomość ich charakterystyki jest niezbędna dla każdego przedsiębiorcy, który może stać się wierzycielem upadłej firmy.

    Druga kategoria – podatki i inne daniny publiczne

    Druga kategoria wierzytelności to kategoria podstawowa, która obejmuje wszelkie należności niewymienione w pozostałych kategoriach. Ustawodawca ustanowił ją kategorią domyślną dla większości zobowiązań upadłego. W praktyce, aby określić czy dana wierzytelność wchodzi w jej skład, należy najpierw zweryfikować, czy nie kwalifikuje się do którejkolwiek z innych kategorii.

    Do drugiej kategorii zaliczamy przede wszystkim podatki i inne daniny publiczne oraz pozostałe należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (te, które nie mieszczą się w kategorii pierwszej). Ponadto znajdą się tu typowe zobowiązania handlowe, takie jak należności z tytułu umów sprzedaży, dostawy czy najmu, a także koszty procesowe i egzekucyjne.

    Warto zaznaczyć, że katalog wierzytelności drugiej kategorii jest otwarty. Oznacza to, że ustawodawca nie wymienił wyczerpująco wszystkich rodzajów należności, a jedynie wskazał przykłady, używając sformułowania „w szczególności”.

    Trzecia kategoria – odsetki i kary

    Trzecia kategoria, określana często jako kategoria odsetkowa, obejmuje przede wszystkim odsetki od należności ujętych w wyższych kategoriach. Kolejność zaspokajania odsetek odpowiada kolejności, w jakiej zaspokajany jest kapitał. Jednocześnie w tej kategorii znajdują się również sądowe i administracyjne kary grzywny oraz należności z tytułu darowizn i zapisów testamentowych.

    Należy podkreślić, że odmowa uznania przez syndyka wierzytelności głównej skutkuje zazwyczaj także odmową uznania przysługujących od niej odsetek. Z punktu widzenia hierarchii zaspokojenia, wierzytelności trzeciej kategorii są regulowane dopiero po pełnym zaspokojeniu należności z kategorii pierwszej i drugiej.

    Czwarta kategoria – wspólnicy i akcjonariusze

    Do najmniej uprzywilejowanej, czwartej kategorii zaliczane są należności wspólników albo akcjonariuszy z tytułu pożyczki lub innej czynności prawnej o podobnych skutkach. Dotyczy to szczególnie dostawy towaru z odroczonym terminem płatności, dokonanej na rzecz upadłego będącego spółką kapitałową w okresie pięciu lat przed ogłoszeniem upadłości, wraz z odsetkami.

    W praktyce gospodarczej zaspokojenie wierzycieli w ramach czwartej kategorii zdarza się niezwykle rzadko. Zazwyczaj środki masy upadłościowej zostają wyczerpane już na wcześniejszych etapach podziału, co powoduje, że wspólnicy i akcjonariusze niemal zawsze muszą liczyć się z utratą zainwestowanych środków.

    Zrozumienie hierarchii kategorii wierzytelności w postępowaniu upadłościowym pozwala przedsiębiorcom lepiej ocenić ryzyko związane z udzielaniem kredytu kupieckiego czy pożyczek innym podmiotom gospodarczym. Natomiast w przypadku bycia wierzycielem w postępowaniu upadłościowym, świadomość własnej pozycji w kolejności zaspokojenia umożliwia realistyczne oszacowanie szans na odzyskanie należności.

    Zasady kolejności zaspokajania wierzycieli

    Postępowanie upadłościowe opiera się na przejrzystych regułach, które określają, w jaki sposób majątek dłużnika zostanie rozdzielony pomiędzy wierzycieli. Reguły te nie są przypadkowe – stanowią fundament sprawiedliwego i uporządkowanego procesu zaspokajania wierzycieli.

    Zasada uprzywilejowania

    Zasada uprzywilejowania, nazywana również zasadą hierarchiczności, stanowi jeden z najważniejszych filarów prawa upadłościowego. Zgodnie z tą regułą, jeżeli suma przeznaczona do podziału nie wystarcza na zaspokojenie wszystkich należności, wierzytelności dalszych kategorii zostaną zaspokojone dopiero po całkowitym spłaceniu należności z kategorii poprzedzającej. Oznacza to, że aby rozpocząć regulowanie zobowiązań z drugiej kategorii, konieczne jest uprzednie pokrycie wszystkich należności z kategorii pierwszej.

    W praktyce zasada ta działa następująco: jeśli po spłacie kosztów postępowania (tzw. kategorii zerowej) w masie upadłościowej pozostało milion złotych, a wierzytelności pierwszej kategorii wynoszą łącznie 900 tysięcy, na zaspokojenie wierzycieli drugiej kategorii pozostanie jedynie 100 tysięcy złotych. Natomiast wierzyciele z kategorii trzeciej i czwartej w takiej sytuacji nie otrzymają żadnego zaspokojenia.

    Zasada proporcjonalności

    W parze z zasadą uprzywilejowania występuje zasada proporcjonalności. Znajduje ona zastosowanie, gdy środki masy upadłościowej nie wystarczają na pokrycie wszystkich należności z tej samej kategorii. Wówczas wierzytelności te zaspokaja się stosunkowo do wysokości każdej z nich.

    Przykładowo, gdy w masie upadłościowej pozostało 500 tysięcy złotych, a suma wszystkich wierzytelności zaliczanych do kategorii drugiej wynosi milion złotych, każdy wierzyciel z tej kategorii otrzyma dokładnie połowę swoich należności. Taki mechanizm zapewnia sprawiedliwy podział dostępnych środków pomiędzy wierzycieli tej samej rangi.

    Zasada pierwszeństwa

    Niezależnie od powyższych zasad, w niektórych przypadkach stosuje się dodatkową regułę – zasadę pierwszeństwa. Dotyczy ona głównie odsetek od należności zaliczonych do wyższych kategorii oraz wierzytelności zabezpieczonych rzeczowo.

    W odniesieniu do odsetek zaliczonych do kategorii trzeciej, są one zaspokajane w kolejności odpowiadającej zaspokojeniu kapitału. Oznacza to, że odsetki od wierzytelności kategorii pierwszej wyprzedzają odsetki od należności kategorii drugiej. Natomiast w przypadku wierzytelności zabezpieczonych rzeczowo (np. hipoteką czy zastawem), zaspokajane są one ze środków uzyskanych ze sprzedaży obciążonego przedmiotu według kolejności przysługującego im pierwszeństwa.

    Kiedy dana kategoria nie otrzyma nic

    W praktyce upadłościowej nierzadko zdarza się, że wierzyciele z niższych kategorii nie otrzymują żadnego zaspokojenia. Sytuacja taka ma miejsce, gdy suma pozyskana z likwidacji majątku dłużnika okazuje się niewystarczająca do pokrycia wszystkich należności z kategorii wyższych.

    Jeśli przykładowo koszty postępowania i należności z pierwszej kategorii wyczerpią całkowicie fundusze masy upadłościowej, wierzyciele z kategorii drugiej, trzeciej i czwartej odejdą z pustymi rękami. Jest to bezpośrednia konsekwencja stosowania zasady uprzywilejowania.

    Warto zaznaczyć, że wierzytelności umieszczone w czwartej kategorii, czyli należności wspólników i akcjonariuszy, są zaspokajane dopiero po uregulowaniu wszystkich pozostałych zobowiązań. Z tego powodu w większości postępowań upadłościowych podmioty te nie otrzymują żadnych środków, gdyż majątek dłużnika zwykle wyczerpuje się wcześniej.

    Wyjątki i szczególne przypadki w praktyce

    W postępowaniu upadłościowym istnieje wiele wyjątków od ogólnych zasad zaspokajania wierzycieli, które mogą znacząco wpłynąć na faktyczną kolejność i wysokość wypłat. Znajomość tych szczególnych przypadków jest kluczowa zarówno dla wierzycieli, jak i dłużników.

    Koszty postępowania jako kategoria zerowa

    Zanim jakikolwiek wierzyciel otrzyma choćby złotówkę, syndyk musi pokryć wszystkie koszty postępowania upadłościowego. Ta nieformalna „kategoria zerowa” obejmuje wydatki bezpośrednio związane z ustaleniem, zabezpieczeniem, zarządem i likwidacją masy upadłości. W szczególności zalicza się do nich wynagrodzenie syndyka oraz zatrudnionych przez niego osób, koszty korespondencji, ogłoszeń, eksploatacji pomieszczeń oraz podatki związane z likwidacją masy upadłości.

    Ponadto, przed standardowym podziałem środków, syndyk reguluje zobowiązania masy upadłości powstałe po ogłoszeniu upadłości, w tym wynagrodzenia pracowników za okres po upadłości czy zobowiązania z umów, których wykonania zażądał syndyk. W praktyce koszty te często pochłaniają dziesiątki lub setki tysięcy złotych, co może istotnie uszczuplić środki dostępne dla pozostałych wierzycieli.

    Zobowiązania alimentacyjne po ogłoszeniu upadłości

    Wbrew powszechnemu przekonaniu, ogłoszenie upadłości nie zwalnia z obowiązku alimentacyjnego. Jednak zmienia się sposób jego realizacji – po ogłoszeniu upadłości to syndyk wypłaca alimenty z masy upadłości 2. Co istotne, bieżące alimenty są regulowane z pierwszeństwem przed innymi zobowiązaniami, zaraz po kosztach postępowania 2.

    Istnieją jednak istotne ograniczenia – syndyk wypłaca alimenty do dnia sporządzenia ostatecznego planu podziału, każdorazowo w kwocie nie wyższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę 2. Pozostała część zobowiązań alimentacyjnych nie podlega zaspokojeniu z masy upadłości, natomiast zaległe alimenty są spłacane w ramach pierwszej kategorii wierzytelności 2.

    Zabezpieczenia rzeczowe i ich wpływ na podział

    Wierzytelności zabezpieczone rzeczowo (hipoteką, zastawem) korzystają ze szczególnego uprzywilejowania. Sumy uzyskane ze sprzedaży przedmiotu zabezpieczenia przeznacza się w pierwszej kolejności na zaspokojenie wierzycieli zabezpieczonych na tym przedmiocie 14.

    Jednak to pierwszeństwo nie jest bezwzględne. Suma ze sprzedaży obciążonego składnika majątkowego zostaje pomniejszona o koszty likwidacji oraz część kosztów postępowania upadłościowego, nieprzekraczającą dziesiątej części uzyskanej kwoty 14. Dodatkowo, przed zaspokojeniem wierzytelności zabezpieczonych rzeczowo, z tej sumy pokrywa się należności alimentacyjne oraz renty za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci przypadające za okres po ogłoszeniu upadłości 14.

    Przykład: niezapłacona faktura a kategoria wierzytelności

    Niezapłacone faktury stanowią jeden z najczęstszych rodzajów wierzytelności w postępowaniu upadłościowym. Zgodnie z praktyką, należności z tytułu niezapłaconych faktur zazwyczaj zaliczane są do kategorii drugiej, natomiast odsetki od tych należności trafiają do kategorii trzeciej.

    Warto natomiast zauważyć, że Sąd Najwyższy rozstrzygnął istotną kwestię dotyczącą odsetek od niezapłaconych faktur w transakcjach handlowych. Zgodnie z uchwałą, wyłączenie stosowania ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych do długów objętych postępowaniem upadłościowym nie pozbawia wierzyciela prawa do odsetek ustawowych za opóźnienie na zasadach ogólnych. Ma to praktyczne znaczenie dla przedsiębiorców, którzy mogą dochodzić odsetek, choć już w niższej stawce niż przewidują przepisy szczególne.

    Skorzystaj z usług doradcy restrukturyzacyjnego- Zamów konsultację

      Wnioski

      Podsumowując, znajomość kategorii wierzytelności w postępowaniu upadłościowym stanowi kluczowy element bezpieczeństwa finansowego każdego przedsiębiorcy. Przede wszystkim należy pamiętać, że hierarchia zaspokojenia wierzycieli określona w art. 342 Prawa upadłościowego nie jest wyłącznie teoretycznym konstruktem, ale mechanizmem, który bezpośrednio wpływa na szanse odzyskania należności.

      Z perspektywy praktycznej, wierzyciele zaliczani do pierwszej kategorii, tacy jak pracownicy czy wierzyciele alimentacyjni, mają zdecydowanie największe szanse na pełne zaspokojenie swoich roszczeń. Natomiast wierzyciele z kategorii trzeciej i czwartej rzadko otrzymują jakiekolwiek środki z masy upadłościowej. Dlatego też świadome zarządzanie ryzykiem kredytowym wymaga dokładnego rozpoznania, do której kategorii zostaną zaliczone nasze potencjalne wierzytelności.

      Warto również pamiętać, że zasady uprzywilejowania i proporcjonalności stanowią fundament całego procesu podziału majątku upadłego. Zasady te zapewniają sprawiedliwy podział dostępnych środków, choć niekoniecznie satysfakcjonujący dla wszystkich wierzycieli.

      Dodatkowo, istnienie tzw. kategorii zerowej, obejmującej koszty postępowania, które zawsze są zaspokajane w pierwszej kolejności, często znacząco uszczupla środki dostępne dla pozostałych wierzycieli. Zatem przedsiębiorcy współpracujący z firmami w trudnej sytuacji finansowej powinni rozważyć zabezpieczenie swoich należności, np. poprzez ustanowienie zabezpieczeń rzeczowych.

      Reasumując, skuteczne poruszanie się w obszarze prawa upadłościowego wymaga nie tylko znajomości przepisów, ale także praktycznych aspektów ich stosowania. Przedsiębiorcy świadomi swojej pozycji w hierarchii zaspokojenia wierzycieli mogą podejmować bardziej świadome decyzje biznesowe oraz lepiej chronić swoje interesy w przypadku upadłości kontrahenta.

      Redakcja

      Kancelarii Piotrowski i Wspólnicy